Het vervelende nieuws komt voor directeur Jaap Koch niet onverwacht, maar de bevestiging van zijn vermoeden is toch een - onprettige - verrassing: Hasan Sabir heeft zich ziek gemeld vanuit zijn thuisland Turkije tijdens zijn vakantie aldaar. Koch, directeur van Koch Plastics in Arnhem, weet met moeite een vloek te onderdrukken. Met die Sabir is het elke zomer weer raak.
Bij Koch Plastics werken veel buitenlanders. Op de fabriek worden plastic auto-onderdelen en huishoudelijke artikelen vervaardigd. Het werk is zo zwaar en zo vies dat autochtone Nederlanders er hun neus voor ophalen. Op vacatures reageren dan ook vooral buitenlanders, onder wie veel Turken.
Koch speelt daar goed op in. Door de jaren heen zijn de arbeidsomstandigheden zo veel mogelijk op het personeel afgestemd. Zo kan er gebeden worden tijdens het werk. En tijdens de ramadan wordt het rooster daar speciaal op afgestemd. Het eten in de kantine is, voor werknemers die daar prijs op stellen, halal. Het personeel heeft geen klagen en klaagt ook niet.
Een minpunt is wel dat de laatste jaren nogal wat werknemers ziek worden tijdens vakanties in hun land van herkomst. Deze keer is het Sabir weer. In juli is hij vertrokken naar familie in de buurt van Izmir.
In november is Sabir nog steeds niet terug. Hij blijft maar ziek. Via de vrouw van Sabir, die in Nederland is, is Koch een getekende verklaring van een Turkse arts toegespeeld: Sabir is wegens een psychose opgenomen in een kliniek. Kochs werknemer is er zo slecht aan toe dat hij maar een kwartier per dag bezoek mag hebben. Hij staat onder zware medicijnen. In de verklaring stelt de arts dat het wenselijk is dat zijn vrouw afreist naar Turkije om haar man in deze moeilijke tijden bij te kunnen staan.
Koch kan het maar niet opbrengen met Sabir mee te leven. Die man wordt altijd ziek in Turkije. Vorige keer kreeg hij het aan zijn rug, nu is hij - zonder enige voortekenen - opeens psychotisch.
Koch overlegt met personeelszaken. Controleren is moeilijk, want Turkije is ver weg en de kliniek waarin Sabir zit, zou een gesloten inrichting zijn. Bovendien mag de patiënt, alweer volgens de doktersverklaring, alleen bezoek ontvangen van zijn vrouw. Personeelszaken sluit bedrog niet uit, maar kan geen manier bedenken om dit zonder hulp van buitenaf vast te stellen.
Dus belt Koch een onderzoeksbureau. Dat bureau heeft goede contacten met collega-bureaus in nabije en verre vreemde landen. Er zijn internationale brancheverenigingen en met de collega’s in Istanbul is al eerder bij diverse onderzoeken goed samengewerkt. Eén van de Nederlandse onderzoekers is al een keer bij de collega’s in Istanbul op bezoek geweest en de Turken weten aan welke kwaliteitseisen ze voor Nederlandse klanten moeten voldoen. Een prettige bijkomstigheid is dat de kosten van een onderzoek in Turkije alleszins draagbaar zijn.
Het Turkse bureau gaat voortvarend aan de slag. Eén van hun speurders belt naar de kliniek om vast te stellen om wat voor soort instelling het gaat.
"Onze kliniek?" Aan de lijn is dokter Ülker, directeur van de kliniek. "Wij zijn een dagkliniek voor eerstelijnsconsult. Bedden? Nee, die hebben wij niet, wij hebben helemaal geen opnamecapaciteit."
Geen bedden? Sabir zat toch in een gesloten inrichting? Als dit nieuws Koch bereikt, breekt hem de klomp: "Nou wil ik er het fijne van weten. Stuur maar iemand naar die kliniek."
Vanuit Istanbul gaat een onderzoeker op weg naar de kliniek nabij Izmir. Intussen hebben de Turkse collega’s al uitgevist dat Sabir in Izmir een appartement bezit "Dokter Ülker, is dit uw handtekening?" De speurder uit Istanbul schuift de arts op diens kantoor in de kliniek een kopie toe van de verklaring waarin staat hoe ziek Sabir is.
De arts werpt een snelle blik op het papiertje en trekt witjes weg rond de neus. "Eh... ja, waarom wilt u dat weten? Is er iets mee?" "Hier staat dat meneer Sabir in uw kliniek is opgenomen. Over de telefoon zei u dat u geen bedden heeft", zegt de speurder. De arts zwijgt. Dan ziet hij kennelijk in dat hij geen kant op kan. Hij besluit open kaart te spelen. "Nou ja, eh, meneer Sabir had deze verklaring opgesteld en aan mij gevraagd die te tekenen. Hij zei dat het erg belangrijk was, dat hij het nodig had voor de verzekeraar in Nederland."
Dokter Ülker blijkt bereid een nieuwe verklaring op te stellen waarin staat dat hij Sabir nooit heeft behandeld en dat hij bij hem nooit een psychose heeft vastgesteld. De arts leest zijn verklaring hardop voor en plaatst zijn handtekening.
Over de uitkomst is directeur Koch opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Hij is blij dat het deze keer niet bij een vermoeden is gebleven, maar dat het bedrog met ziekteverzuim is aangetoond. Onvrolijk is hij over de mentaliteit van sommige werknemers. Hij hoopt dat dit geval een afschrikwekkende effect zal hebben op het overige personeel.
Download brochure