Even wordt het Sietse Nijholt zwart voor de ogen. Dan dringt de verschrikkelijke waarheid tot hem door: zijn kostbaarste bezit is geplunderd. De duiventil waarin hij tientallen peperdure duiven heeft gehuisvest, is half leeggeroofd. Slechts een handjevol gevleugelde vrienden zit - zachtjes koerend, alsof er niets is gebeurd - te wachten op het ontbijt. Sietse Nijholt is, sinds hij twee jaar geleden in de WAO terecht kwam, een vervent duivenmelker. In de tuin achter zijn jaren ‘60 doorzonwoning heeft de voormalige schilder een reusachtige duiventil laten bouwen. Het gevaarte is zo groot dat het bijna als tweede woning kan worden aangemerkt. Ondanks vele bezwaren van zijn buren heeft Sietse toch alle benodigde vergunningen voor het bouwwerk gekregen.
Sietse leeft voor zijn duiven. Zijn echtgenote Carolien vindt het allang best. „Als hij die stomme beesten niet had, zou-ie de hele dag met een sjagrijnige kop op de bank liggen. Dus laat ‘m maar lekker z’n gang gaan”, vertrouwde ze de overbuurvrouw toe. Carolien heeft nog een reden om niet te klagen. Want behalve af en toe wat vieze luchtjes brengt de hobby van haar man nog een aardig zakcentje op. Sietse heeft een paar echte kampioenen in zijn bezit die al heel wat prijzengeld bij elkaar hebben gevlogen.
Sietse is vooral in zijn nopjes met zijn favoriete duif Nies. De nakomelingen van Nies blijken zonder uitzondering echte topsporters die de ene wedvlucht na de andere op hun naam schrijven. Inmiddels is ze weer bezig een nest uit te broeden. Maar vanochtend is het nest van Nies leeg. Alleen de eieren liggen er als stille getuigen van de diefstal.
Als de eerste paniek is weggeëbd, probeert Sietse de schade op te maken. Er zijn volgens zijn eerste schatting zo’n veertig duiven verdwenen. De daders wisten kennelijk precies welke ze moesten meenemen, want alleen de meest kostbare exemplaren zijn weg. Samen goed voor een klein kapitaal.
Godzijdank had hij zijn kampioenen goed verzekerd. Sietse zucht eens diep, wrijft zich een keer goed in het gezicht en kijkt om zich heen. Hij kan echter niet ontdekken hoe de dieven zijn binnengekomen. Terwijl hij langs de ramen van de til loopt, stokt de adem plotseling in zijn keel: de dieven zijn gewoon door de deur naar binnen gekomen. Toen hij net binnenkwam, hoefde hij zijn sleutel niet te gebruiken. De duiventil was niet afgesloten!
Een dag later doet Sietse aangifte van de diefstal bij de politie. Hij meldt de schade ook bij zijn verzekeraar. Die stuurt onmiddellijk een schade-expert naar Sietse toe. Als hij met de schade-expert rond de duiventil loopt, zegt Sietse: „Kijk hier bij de deur hebben ze geprobeerd binnen te komen. Toen ik mijn sleutel er in stak, brak hij af omdat ze met het slot hebben gerotzooid. Toen het ze niet lukte om het slot te forceren, hebben ze het volgens mij via het raam geprobeerd”.
Op het raamkozijn ziet de expert een groot aantal braaksporen. Zeer veel braaksporen zelfs. Er zitten tientallen inkepingen in het kozijn en op de raamlijst. Zo’n ‘slagveld’ heeft de verzekeringsman nog nooit gezien. Omdat de expert zijn twijfels heeft over de toedracht, adviseert hij de verzekerinsmaatschappij een toedrachtonderzoek in te stellen. Dat is een onderzoek naar de toedracht van een gebeurtenis, in dit geval de inbraak in de duiventil.
Het eerste wat onderzoeker Eric Palmen opvalt, zijn de braaksporen aan het raam. Het lijkt wel of de inbreker dronken was, zo heeft hij aan het raam zitten wrikken. Eric besluit zowel het raam als het beschadigde slot mee te nemen voor nader onderzoek.
Technisch onderzoeker Bert van het onderzoeksbureau is afkomstig van de technische recherche en kent het klappen van de zweep. Als eerste gaat hij aan de slag met het raam. Alle sporen worden nauwkeurig bekeken en geregistreerd. Elk spoor heeft twee kanten. De zogeheten moeten en contramoeten. Door de bij elkaar horende moeten met elkaar te vergelijken, kan Bert nagaan hoe het spoor is veroorzaakt. En dan ontdekt hij een opmerkelijk feit. De ‘braaksporen’ zijn namelijk aangebracht terwijl het raam open stond! De inbreker was dus niet gewoon dronken, maar stomdronken! Tenzij natuurlijk iemand anders verantwoordelijk is voor de sporen. Ook het slot wordt grondig bestudeerd. Al snel is duidelijk dat het slot inderdaad is geforceerd. Maar dan wel met een passende sleutel. De sporen in het binnenste van het slot, kunnen alleen maar afkomstig zijn van de sleutel die afgebroken in het slot zit. En dat is de sleutel van de duivenmelker zelf.
Als Sietse met de bevindingen wordt geconfronteerd, geeft hij al rap toe. Hij vertelt: „Ik was me kapot geschrokken, het ging om een massa geld dat ik niet vergoed dreigde te krijgen. Want in in de kleine lettertjes van de verzekeringspolis stond een zogenoemde braakclausule. En daarin stond dat er alleen inbraakschade wordt vergoed als er braaksporen waarneembaar zijn.” Sietse vloekt binnensmonds en zegt: „Dat regeltje zou me heel veel geld gaan kosten. En daar besloot ik dus iets aan te doen.”
Sietse heeft de braakschade zelf in scène gezet. Tegen het technisch bewijs valt echter niet op te redeneren. De verzekeraar besluit aangifte te doen en de duivenmelker kan fluiten naar zijn centen.
Download brochure