Discriminatie

Of Ruud even langs kon komen. Liefst meteen. En dat deed Ruud, want Thomas had via de intercom nogal bezorgd geklonken. Zou er bij zijn broer thuis iets mis zijn? Zijn vrouw Mia was net geopereerd. Of was er iets aan de hand op de zaak? Er waren de laatste tijd wat chauffeurs overgestapt naar de concurrentie.

De broers Ruud en Thomas ten Uyl zijn samen eigenaar-directeur van TULIPS, kort voor Ten Uyl Logistics & International Products Systems. Hun trucks rijden door heel Europa en leveren bloemen tot in Moskou toe. "Het is weer zo ver", zei Thomas, toen Ruud in zijn kantoor zat. "De tankpasjes."

Ruud slaakte een diepe zucht van opluchting. Een klein probleem dus. En een bekend probleem ook, want het was al een keer eerder gebeurd: op mysterieuze wijze waren er bedragen afgeschreven van de bankrekening van TULIPS. Het ging om bedragen van enkele honderden euro’s per week, die verdwenen door gebruik van tankpasjes van de TULIPS-chauffeurs. Al eerder was hiervoor een chauffeur ontslagen, die zo dom was geweest regelmatig zijn eigen auto en die van vrienden en familie vol te gooien op kosten van de zaak.

"Net als toen met Hank?", vroeg Ruud, verwijzend naar de ontslagen chauffeur. "Net zoiets, maar dan iets ingewikkelder", antwoordde Thomas. "Toen ging het alleen maar om het pasje van Hank. Nu gaat het om meerdere pasjes. Het vreemde is, dat het alleen maar in de weekends gebeurt. Er worden na bezoeken aan tankstations alleen maar bedragen afgeschreven met pasjes van chauffeurs die net op dat moment vrij hebben. Met de chauffeurs zelf heb ik al gesproken. Ze weten van niets. Hun verhaal klinkt plausibel."

"En die chauffeurs laten hun pasjes in de cabine achter?" Ruud vroeg naar de bekende weg. De trucks staan op een bewaakt parkeerterrein, afgesloten en wel, daar kan een vreemde echt niet bij of in komen. "Is er braakschade?" Thomas schudde zijn hoofd. "Nee, niks, geen braakschade, en de pasjes bleken bij controle ook allemaal op hun plaats te liggen. Dus misschien heeft iemand een duplicaat van die pasjes."

"Of iemand heeft een sleutel van de toegangspoort en die trucks", opperde Ruud. "Hij haalt een pasje op, gaat tanken en brengt het pasje weer terug. Wat denk je, zou Hank erachter zitten?" Een telefoontje naar de politie wijst uit dat die geen hulp kan bieden. "We kunnen moeilijk constant iemand bij die auto’s neerzetten. We hebben het al druk genoeg. U zult uw oplossing in de particuliere hoek moeten zoeken." Thomas en Ruud komen tot de conclusie dat er maar één ding opzit: een particulier onderzoeksbureau inhuren. Zo gezegd, zo gedaan. "We gaan het zo doen", stelde speurneus Cees van het bureau voor. "Drie van de vier keer wordt er op een zaterdagavond getankt, dus we nemen het parkeerterrein vanaf nu elke zaterdagmiddag onder observatie. Bovendien zetten we ook een volgauto neer, want als er iemand verschijnt om een pasje weg te nemen, moeten we hem daarna ook nog betrappen bij het tanken."

Op zaterdagmiddag stond er op het parkeerterrein naast een groot aantal trucks, waaronder die van TULIPS, een onopvallende, grijze bestelbus met geblindeerde ramen. Van buiten was niet te zien dat in dat busje, achter het glas, Cees een videocamera in aanslag hield. Opzij van de ingang stond een al even onopvallende auto met achter het stuur Cees’ collega Bart om, zo nodig, onmiddellijk de vervolging in te zetten.

"Bingo!", zei Cees via zijn draadloze verbinding tegen Bart. Om half zes stapte een grote zwarte man uit een oude, witte BMW. Cees herkende de man van de foto. Het was Hank. Daarna ging het snel. Hank bleek over een sleutel van de poort en een TULIPS-truck te beschikken. Hij opende een deur, rommelde wat in de cabine, sloot de deur, stapte in zijn auto en reed weg. Cees had het allemaal op video gezet.

Bart reed Hank stiekem achterna. Die stopte bij een tankstation, gooide de tank van zijn BMW vol en opende de kofferbak. Daarin stonden nog flink wat jerrycans, en die gooide hij ook vol. Bart, net als Cees in het bezit van een videocamera, had het allemaal vastgelegd. Hank rekende af met zijn pasje, stapte in zijn auto en reed weg. Ver kwam hij niet, want toen hij vanaf de afrit van het tankstation de weg op wilde rijden, zag hij zijn weg versperd door een politieauto. Cees had 112 gebeld.

Op het bureau zette Hank grote ogen op. In de hal stonden zijn oude bazen Thomas en Ruud ten Uyl, die hij net weer had proberen te beroven, hem al op te wachten. "Discriminatie!", schreeuwde hij, "dat hebben ze al eerder geflikt! Discriminatie! Ik dien een aanklacht in!"

Hank had opnieuw pech, want uit een zijgang kwam zijn eveneens zwarte ex-collega William aanlopen, die zijn bazen naar het bureau had gereden. "Discriminatie?", zei William. "Nooit wat van gemerkt. En ik werk toch al veertien jaar bij TULIPS."