Op een dinsdagochtend in december gaat op het onderzoeksbureau de telefoon. „My name is doctor David McCarth", zegt een stem in bekakt Engels. De opbeller vertelt dat hij voor de Carlyle Group werkt. Hij zou graag zo spoedig mogelijk een onderhoud willen over ‘een zeer delicate kwestie’. Twee speurders van het bureau zullen McCarthy om twee uur ’s middags treffen in het chique hotel Le Méridien in Brussel.
De Carlyle Group, een zeer rijke en invloedrijke investeringsmaatschappij, participeert in diverse soorten industrieën. Er zijn veel prominente ex-politici verbonden aan het bedrijf. Zo zijn de Amerikaanse oud-president Bush en de Britse ex-premier John Major spokespersons voor de Carlyle Group. Dr. McCarthy toont zich verbaasd als op de afgesproken tijd twee heren in net pak verschijnen. Zien privédetectives er zo uit? De speurders nemen zich voor om de volgende keer toch maar weer hun regenjas en gleufhoed uit de kast te halen.
De Brit is een zeer gesoigneerd heer. Een paar dingen die hij doet, vallen op. Hij laat bij binnenkomst wel erg kort een legitimatiebewijs zien waaruit zou moeten blijken dat hij is wie hij beweert te zijn. Ook refereert hij herhaaldelijk aan zichzelf als ‘doctor McCarthy’, wat nogal merkwaardig aandoet.
„Onlangs is Harold Johnson overleden. Hij was een topbestuurder van de Carlyle Group", vertelt McCarthy, terwijl hij een Cubaanse sigaar opsteekt. „De man liet een rouwende weduwe achter. Over kinderen wordt niet gerept. Wat lazen we in het testament? Verrassend genoeg bleek een niet onaanzienlijk deel van het te verdelen vermogen bestemd voor een totaal onbekende Nederlandse man."
McCarthy verrichtte zelf alvast wat onderzoek en kwam erachter waarom de Nederlander in de prijzen is gevallen. „De overledene was dan wel getrouwd, maar hij was ook liefhebber van de herenliefde. Zijn vrouw kwam daar pas achter door dat testament, en voor haar was de naam van die onbekende in het legaat dan ook een grote schok. Met die Nederlander heeft Johnson jarenlang een relatie gehad. Waarschijnlijk gebruikte Johnson zijn vele dienstreizen als dekmantel voor bezoekjes aan zijn vriend."
Het is de taak van McCarthy om de Nederlander te traceren, zodat die zijn deel van de erfenis in ontvangst kan nemen. „Graag zou ik zien dat de zaak buiten de publiciteit blijft, want we willen geen schade voor de reputatie van Johnsons familie of voor de Carlyle Group. Ik moet erop kunnen rekenen dat u hier vertrouwelijk mee omgaat." Aangezien McCarthy van de onbekende Nederlander behalve de naam niets weet, wil hij graag dat het onderzoeksbureau in Nederland aan het speuren slaat. „Wij hebben zelf al langs reguliere weg onderzoek gedaan", zegt McCarthy, „dus zouden we graag zien dat uw bureau het verdere onderzoek op niet-reguliere wijze verrichtte."
Bij het afscheid in het Brusselse hotel zegt de Brit aan het gesprek met de speurders een goed gevoel te hebben overgehouden. „Ik bel u later vanavond nog wel even op, zodra ik met mijn meerderen heb overlegd. Dan krijgt u nog wat nadere gegevens waarover ik beschik."
De speurders zijn in hun sas. Een klus voor een organisatie als de Carlyle Group is altijd interessant. Toch zitten sommige dingen hun niet lekker. Het verhaal van McCarthy is op zijn zachtst gezegd vreemd. En McCarthy liet zijn identiteitsbewijs toch wel wat erg kort voor hun ogen schitteren. Bovendien, wie refereert er nou aan zichzelf als ‘doctor’? Ook het verzoek om een niet-regulier onderzoek is ongebruikelijk. Dan zijn visitekaartje, dat van beroerde kwaliteit is. Het lijkt gedrukt in zo’n apparaat dat je wel eens op treinstations treft. Er staat maar één telefoonnummer op het kaartje, een fax- en gsm-nummer ontbreken. Bij zijn adres staat geen postcode. Wat te denken van zijn e-mailadres: mccarthy233@hotmail.com. Je zou toch eerder iets als david.mccarthy@carlyle.com verwachten.
Terug op kantoor trekken de speurders McCarthy’s gegevens na. Als ze het nummer op zijn visitekaartje bellen, neemt een dame op die nog nooit van Dr. McCarthy heeft gehoord. Bellen, bellen, bellen naar de Carlyle Group in Engeland. Uiteindelijk meldt zich aan de andere kant van de lijn de afdeling security. „Dr. David McCarthy? Nooit van gehoord. Fax ons dat kaartje maar even toe." Zo gezegd, zo gedaan.
„Nee hoor, kennen we niet." Dan maar even hotel Le Méridien bellen. „Dr. David McCarthy? Nee, onbekend." Gelukkig belt de doctor zelf nog wel. „Vooruitbetaling?", zegt hij verbaasd. „Hoeveel kost het dan? Oké, goed, maar over die prijs moeten we het nog wel even hebben. Ik kom er snel op terug." Het bureau heeft van dr. McCarthy nooit meer iets vernomen. Met wie de speurders gesproken hebben en waarom, blijft giswerk. Maffia? Een concurrent die vuil spel speelde? De CIA? Een journalist die de speurders aan een ethische test wilde onderwerpen? Vragen, vragen, vragen. Antwoorden verwachten de speurders niet meer.
Download brochure