Borrelpraat

Elk succesje vieren zou wat overdreven zijn, maar sommige zaken zijn zo lastig dat het onderzoeksbureau een borrel geeft als het gelukt is de speurtocht tot een goed einde te brengen.

"Waarom was deze zaak zo moeilijk?", vraagt Anja, die op die vrijdagmiddag met haar vriend Hans is meegekomen om het glas te heffen met de collega’s. Hans heeft een hoofdrol gespeeld in de oplossing van een fraude waaraan alles moeilijk was. "Ik zal je de details besparen", antwoordt Hans, "maar ik moest eerst uitvissen wie bij Huiskens Software Solutions gevoelige informatie weg liet lekken die bij een concurrent was opgedoken. Daarvoor moest ik eerst tientallen medewerkers ondervragen. Sommigen meldden dat ze een slanke, lange man hadden zien rondlopen van in de twintig, terwijl collega’s van hen het over een gezette man van in de vijftig hadden. Uiteindelijk heb ik de dader wel gevonden".

"En wie was het?", vraagt Anja, terwijl ze zoutjes wegspoelt met rode wijn en vriendelijk naar Frits knikt, die erbij is komen staan. "Was het de jonge dunne of de oude dikke?" Speurders Hans en Frits grinniken. "Allebei. Het was gewoon dezelfde persoon. Wat de één dik noemt, vindt de ander dun. En met leeftijd heb je dat net zo."

"En zo’n klus leidt dan tot een feestje? Leuk beroep hebben jullie." "Dat was nog maar het begin", legt Hans uit. "Ik moest die man vanuit zijn huis schaduwen. Woont-ie in een flatgebouw met een paar honderd appartementen. En woont daar ook zijn identieke tweelingbroer. Als de verdachte die flat uitkwam, wist ik niet of hij het was of z’n broer."

"Ja, da’s wel lastig, om die twee niet te verwisselen", geeft Anja toe. "Maar zulke dingen gebeuren toch niet zo vaak?" "Huh... ehum", zegt Frits. En prompt vertelt hij een verhaal over een verwisseling uit de tijd dat hij nog bij de politie werkte. Er was ingebroken bij Frans Kuiper thuis. Hij woonde in een Betuws dorpje en was directeur van het ziekenhuis in Tiel. Ook zat hij in de gemeenteraad en in de besturen van diverse verenigingen in zijn omgeving. Als dank voor zijn inzet voor de gemeenschap kreeg hij twee jaar eerder een koninklijke onderscheiding. Kortom, een gezien figuur.

Bij de inbraak verdwenen horloges, sieraden, een kluisje met inhoud en een videorecorder. De recherche onderzoekt de sporen en neemt verklaringen op. Een routinezaak, tot zover. De telefoon gaat over.

"Met Frans Kuiper." "Goedenavond, meneer Kuiper. U spreekt met de persoon die bij u heeft ingebroken." Kuiper valt even stil.

"Ik neem aan, meneer Kuiper, dat u niet wilt dat uw verleden bij de NSB bekend wordt? Ik heb hier uw lidmaatschapskaart. Als u niet wilt dat we die honderd keer kopiëren en naar iedereen in het dorp sturen, zult u moeten betalen. Morgenmiddag om precies drie uur moet u 50.000 euro in een plastic zak op de parkeerplaats aan de A15, bij de afrit naar het dorp, in de laatste afvalbak gooien. Anders vrees ik toch het ergste voor u."

Kuiper belt meteen de politie. Besloten wordt het spel mee te spelen. Op de parkeerplaats wordt de volgende ochtend een busje van een observatieteam geplaatst. Om geen achterdocht te wekken, wordt een band van het voertuig verwijderd en komt er een houten blok onder het wiel, zodat het lijkt of het daar is gestrand. In het busje zit een observant. Zo’n half uur voor de geplande overdracht verschijnt een leenvoertuig met stickers van een lokale garage op de parkeerplaats. De bestuurder zet de motor af en blijft in zijn voertuig. Even later rijdt Kuiper de parkeerplaats op. Hij stopt bij de laatste vuilnisbak en deponeert er een plastic tas in. Hij stapt in zijn auto en vertrekt.

Ondertussen hebben de observanten ook een Opel Astra waargenomen. Langzaam komt hij de parkeerplaats opgereden en stopt net voorbij de leenauto.

Op dat moment start de leenauto zijn motor en rijdt naar voren tot aan de laatste vuilnisbak. De bestuurder stapt uit en loopt naar de vuilnisbak. Hij haalt de plastic zak eruit en loopt ermee naar de auto. Hij stapt in de auto en doet iets met de zak, stapt weer uit, gooit de zak terug in de vuilnisbak, stapt weer in en vertrekt.

Hij komt niet ver. Op de afrit van de parkeerplaats wordt hij klemgereden door twee onopvallende auto’s en gearresteerd. De man schrikt en begint hevig te zweten als hij door de agenten wordt afgevoerd.

Het blijkt de plaatselijke garagehouder zelf te zijn. Wat blijkt tijdens het verhoor? De man had de gewoonte om op de parkeerplaats te wachten op vrachtwagenchauffeurs die hun oude pornoboekjes weggooiden. Die haalde hij dan uit de vuilnisbak en gebruikte ze voor zijn eigen gerief. Hij had niet de moed zelf naar een sexshop te gaan om ze aan te schaffen.

Een pijnlijke vergissing. De politie had ook het kenteken van de Astra genoteerd. Een gesprek met de bestuurder volgde. Hij bekende onmiddellijk.